Gisteren las ik, in alle rust en met aandacht, nog eens onze mailwisselingen door. Ik genoot weer van zijn compacte, humorvolle taal. Daarin vonden we elkaar En ik voelde ook weer de onhandigheid, soms. Niet weten hoe het moest. Hij niet, ik niet.

Vandaag hebben we hem begraven. Met warme woorden, met tranen van verdriet en onhandigheid. Begraven zoals dat gaat op een dorp: van de kerk naar de akker. En naar het café. Het was mooi, respectvol. Het regende zacht.