Tammo is mij lief. We trekken veel samen op. Wandelen, vergaderen, noem maar op, waar ik ben is hij. Ik weet dan ook vrij goed wanneer hij een streek uithaalt. Dan glipt er iets weg uit mijn ooghoek. Staart nét iets meer omhoog, kopje een beetje schever en de gang er nét iets meer in. Ondeugend, zou je kunnen zeggen. Vanmorgen was er zo’n moment. Ik liep naar de kamer en iets zwart-wits maakte dat het wegkwam. Met buit in de bek. Ja hoor, mijn nieuwste loopschoen! Kennelijk was ik zo duidelijk met mijn ‘nee’ dat hij hem direct liet vallen en, met gebogen hoofd, mij aankeek. Zo’n blik van ‘ik kon er echt niks aan doen, die schoen lag daar zomaar’. Gelukkig bijt Tammo nooit iets kapot, hij sabbelt alleen graag. De schoenen heb ik in de kast gezet. In de gang is te link, dan smokkelt hij ze mee naar buiten. En buiten ben ik toch iets minder de baas…