Mijn ouders verkochten in de winkel elk jaar entreekaartjes voor de Mattheus Passion. Als kado kregen ze daarvoor steevast twee vrijkaarten. Als elfjarige kreeg ik door dat die niet gebruikt werden. Mijn moeder hield zo’n lange zit niet vol, met haar zere rug. Ik rook mijn kans en mocht er (dat was wel even zeuren) heen, al vonden mijn ouders mij wat jong. Mijn vader wou wel mee. We zaten op rechte houten knopstoelen met biezen zitting. Het was een lange koude zit. Theo Westen, de dirigent, nam de tijd. Sindsdien heb ik ‘de Mattheus’ in mijn hart gesloten.

Gisteravond zat ik weer in diezelfde kerk van toen, de Nicolaïkerk in Appingedam, nu met Sjoerd. We waren ruim op tijd, hadden mooie plaatsen met een zacht kussentje in de kerkbank, en ik heb opnieuw genoten van de indrukwekkende muziek en de prachtige uitvoering onder leiding van Johannes Leertouwer.

Wat moet ik er nog meer van zeggen? Het was ontroerend en verblijdend.