Mijn vader hield van fotograferen. Hij had van zijn zwager een camera gekregen, een Kodak Retina, waar hij erg trots en zuinig op was. Bij hoge uitzondering mocht ik het bruinlederen foudraal bij het drukknoopje losmaken en het toestel als het ware ont-wikkelen. Eén of twee keer heb ik meegemaakt dat de camera uit het etui mocht, door de schroef onderaan los te draaien. Ik weet nog hoe ontroerend het was om de camera zo bloot aan te vatten, zo met de hand op het koele leer, waarmee het metaal was afgewerkt. Het knopje mocht je niet indrukken, je wist immers maar nooit of er een filmpje in zat!

Mijn vader hield van de zelfontspanner. Hij stelde dan het statief op, schroefde de Kodak er op vast met daaraan een soort buigbare injectiespuit, de draadontspannner. Een kennelijk van tevoren bedachte scene werd neergezet, met altijd een plaatsje voor hemzelf erbij. Makkelijk bereikbaar, zodat hij eerst door de zoeker kon kijken, dan met de draadontspanner de zelfontspanner af deed gaan en vervolgens nog een paar seconden de tijd had om naar zijn plaats te rennen, zich zo ontspannen mogelijk te gedragen en zo nonchalant mogelijk te kijken en te wachten op de bevrijdende klik. Het resultaat kwam natuurlijk pas na weken wachten, als het filmpje en de afdrukken afgehaald konden worden bij Foto Vonk in de Landstraat. Formaat 9 x 13 centimeter met een geschulpt randje.

Jaren na zijn dood vond ik zijn Kodak met een filmpje er nog in. Ik heb het ontwikkeld en afgedrukt. Deze foto kwam tevoorschijn. Het was ongeveer 1964. De donkergroene velours gordijnen, de eetkamerstoelen met spijltjes, de televisie, het lampje dat er op staat, de klimplant (met kleine groene spijkertjes vastgezet op het zachtboard van de wand), allemaal tekenen van die tijd. De brillen, de parels. De quasi losjes op de schouder gelegde hand, de wat onzekere poging van mijn moeder om mijn vader aan te kijken. Allemaal tijdens eenzestigste seconde vastgelegd en zo’n dertig jaar verborgen in een fotorolletje.