‘Extreme septumdeviatie’, zegt de man, terwijl hij met een lampje in mijn neusgaten schijnt en met de vrije hand er een soort halve appelboor induwt. Mijn neustussenschot zit dus extreem scheef. Niet dat iemand dat in die afgelopen 55 jaar was opgevallen. Hem wel. Binnen drie seconden. De KNO-arts met het lampje en de appelboor.

Dokter is door andere dokter aanbevolen. Ga maar even langs de KNO-arts. Dan weten we of alles goed zit. Nou, alles zit dus niet goed. Dus als iemand vraagt: ‘Alles goed?’, heb ik eindelijk een antwoord.

Een scheef neustussenschot is in zekere zin een geruststelling. Ik héb er tenminste eentje. Er zijn mensen die hem in de loop van hun leven naar zijn grootje geholpen hebben. Verder kun je er honderd mee worden, verzekerde dokter mij. Last kun je er ook van hebben. Moeilijk ademen, bijvoorbeeld. Hoe dat zit met die adem, en met slapen, wil dokter graag uitzoeken in een slaapendoscopie. Nou, dat moet dan maar. 10 minuten onder zeil en dan mag hij, met een iets langer lampje en een iets langere appelboor, mijn hoofd in. Om te kijken of alles goed zit. Ik weet het antwoord al.