Sjoerd dacht: ze komen zaterdag. Ik dacht: maandag. Tammo hield wijselijk zijn mond. Toen er zaterdag niemand geweest was zijn we maar aan de  minitwixen begonnen. Want om nou de hele tijd tegen die volle zak aan te kijken…

Ook zondag bleef het stil. Zodat ik maandag eigenlijk al vergeten was dat het nog steeds 11 november was. Tammo en ik liepen in de velden toen er een schijnsel van licht boven Westernieland zichtbaar werd. Pas toen we vlak bij huis waren en Tammo grommend bereid was om een uit lichtflitsen bestaande vijand aan te vallen en te verslaan, begreep ik: het zijn lampionlopende Sintmaartenkindertjes met elektronische verlichting. Ik schaamde me. Stel je nou toch voor dat ze al bij ons geweest waren. Zingen voor een dichte deur. De teleurstelling op al die kindergezichtjes! En dan het snerpende ‘Hier woont juffrouw Kikkerbil die ons niks meer geven wil’ er natuurlijk achteraan.

‘Juffrouw Kikkerbil is zo weer thuis, hoor’, riep ik tegen de escorterende moederschaar. ‘We komen er aan’, antwoordde Linda, die ik herkende. Het klonk geruststellend en dreigend tegelijk. Thuis ging ik haastig op zoek naar iets eet- en geefbaars. Ik bleef hangen aan een net met 13 mandarijnen en een zak appels. ‘Mandarijnen’, sms’te Sjoerd op mijn vraag of hij een idee had.

Ze kwamen. ‘Die heb ik al’, zei een meisje, toen ik haar een mandarijn wilde geven. Maar ze bedacht zich. ‘Dank je wel’, zei ze toch maar. Misschien zag ze ruilhandel. Eén meisje zong zo hard dat de rest zijn mond hield. Toen ze uitgezongen was deden de anderen alsnog hun eerst ingezette liedje. De zoon van Erik ging met zijn rug naar me toe staan. Dan kon ik de mandarijn mooi in zijn rugzak stoppen.

De tweede lading kwam om kwart voor acht. Tussendoor ben ik in slaap gevallen. Ik moet er wat verward hebben uitgezien toen ik de deur opendeed en temidden van de zingende kinderen en de blaffende Tammo probeerde staande te blijven en vriendelijk te kijken. Vier meisjes, och jee. Net drie, denk ik. Ze kregen de laatste mandarijnen.