De avond valt. Een enkele lijster zit zich,
hoog op de schoorsteen, van zijn taak te kwijten:
melancholiek het eind bezingen van wat ooit begon
als veelbelovende nieuwe dag. Een kikker kwaakt,
een man slaat in de verte op een stuk hout.

De was die droogde op het rekje buiten
mag nu in huis, het vocht trekt op.
De lampen kunnen aan. Nog geen gordijnen sluiten.
De hond zoekt uit zichzelf zijn mand en wil gaan slapen.

De vogel houdt zich koest. Binnen en buiten
spiegelen zich aan elkaar. Rode gloed
van in de verre hemel, die donkerder en donker kleurt.

Geen kikker die meer kwaakt, geen hond die blaft.
Geen torenklok die hoop geeft.

Wij sluiten het gordijn en mogen slapen.