Zaterdagavond om half negen was het Earth Hour: samen een uur het licht uit voor de aarde. We waren net op tijd thuis om het licht niet aan te doen. En direct al in tweestrijd: doe ik de koelkast wel of niet open? Er zit immers een lichtje in. Zet ik wel of niet koffie? Mag ik Facebooken op de iPhone? Dat soort trivialia.

We zijn gaan zitten schemeren, zoals mijn opa’s en oma’s dat deden. Naar buiten kijken en een beetje zwijgen. Zien hoe de nacht uit de bomen komt. Tammo profiteerde onbedoeld mee: Sjoerd had in het donker niet gezien dat ik de voerbak al rijk gevuld had en deed er een lekkere voorraad brokjes in. Ik heb Tammo niet horen klagen.

Na een half uurtje wou ik er de brui al aan geven, maar Sjoerd hield vol. We doen een uur. Okee, een uur. En het werd steeds mooier. Buiten en binnen, het schoof in elkaar en werd van hetzelfde. En toen de nacht de baas was en de bomen zwart waren tegen de blauwzwarte lucht, stoorde mij de straatlantaarn. Waarom is die aan? Het is verdorie Earth Hour, gemeente! De omgeving van Westernieland is de donkerste plek van Nederland. En dan brandt de straatlantaarn! Enfin, voor de rest was het donker. Op de vloer en op mijn bureau zag ik de lichtvlekken van het maanlicht dat scheen door de dakkoepels. Donker en stil. En maanlicht. We spraken niet, Tammo blafte niet.

Om half tien schoof ik de gordijnen dicht en het licht aan. Het uur was voorbij. Het was weer gewoon zaterdagavond.