Al een paar weken is het in mijn achterhoofd een beetje onrustig. Berichtje op Twitter geplaatst, vraagje op Facebook. Zelfs een mail naar de dierenarts: Hoe overleeft Tammo de jaarwisseling? Het kan twee kanten op: hij is schrikkerig en nieuwsgierig tegelijk.

Antwoord van iedereen: erken dat er iets is en maak het niet te groot. Doe luchtig, speel een spelletje en ga weer door met de dingen van de dag.

Wat ik niet had durven dromen: het helpt! De eerste honderdduizendknaller ging af en hij schrok zich het apezuur. Bij de tweede gingen we samen kijken (Tammo bleef wel heel dicht bij me). Bij de eerste carbiddreun deden we een spelletje. Nu ik dit tiep dreunen de donderslagen me om de oren en Tammo slaapt als een rozeke. Draait zich eens om, strekt de beentjes en slaapt weer verder. Hij registreert het natuurlijk allemaal wel maar blaft er niet tegenop. De wandeling de velden in, aan het begin van de middag, was wat dat betreft een goed idee. Smerig en moe, daar doet-ie het prima op. Een explosief met een nagalm van 10 seconden – meneer slaapt. Maar Sjoerd komt zachtjes binnen en Tammo staat in twee seconden bij de deur. (De badeend is overigens naar het uiterste hoekje van de vijver gevlucht.)

De dag is nog niet voorbij, het ergste moet nog komen. We hebben hier in Westernieland een flinke traditie op dat gebied. En Tammo moet nog een keer naar buiten. Maar tot hiertoe ben ik erg tevreden. Ik doe de kaarsen aan. Straks maar weer een spelletje.