Tammo’s troon
Op 5 december 2011 door wouter Met 0 Reacties
- Uncategorized
De avond vóór Sint Nicolaas, het regende, ’t was koud,
het haardvuur brandde niet en in de houtbak lag geen hout.
Het hondje moest zo hoesten, het was aak’lig om te zien.
De baasjes met iets bezig, dus geen aandacht bovendien.
Toen moest hij, u begrijpt, het kon niet anders, ik bedoel:
Een welgemikte sprong deed hem belanden in de stoel.
Hij draaide wat en draaide wat en met een diepe gaap
keek hij nog even naar de bazen en viel toen in slaap.
Ach baasje lief, verjaag me niet, ik moet toch ook een plek?
Het liefste hondje van de wereld houdt nu weer zijn bek.
Ik ben zo braaf en hulploos en zo ongelooflijk klein,
laat mij dan op zijn minst een poos een heel lief prinsje zijn.
Reageren is niet mogelijk