Tammo heeft een belevingswereld die voor ons soms moeilijk te begrijpen is. Leg je een kleedje voor hem klaar (lekker zacht, lekker warm) dan scheurt-ie dat het liefst in stukken. Zet je je tas op de grond dan gaat Tammo er behaaglijk op liggen.

Verder is hij dol op zijn botjes en speelgoed. Loop je naar hem toe om met hem te spelen dan begint hij te grommen. Doe je niks dan legt hij zijn liefste speelgoed aan je voeten.

Vanaf het begin is dat liefste speelgoed een olifantje met een belletje erin. Grijs met zachtblauw en roze. Dat belletje zit in een rubber balletje, het middelpunt van de olifant. Tammo heeft zijn uiterste best gedaan het beestje volledig te ontleden. Nu brengt hij de stukken weer bij elkaar. Vanuit de fruitmand (geen idee dat daar de voorpootjes lagen), van onder de kast (wat zit je daar toch te graaien en te klauwen? o, het lijfje-balletje). En waar komt ineens kop-met-slurf vandaan? Het lijkt wel memory. Of de anatomische les van dokter Tammo. Op de laptoptas.