We hebben de neus maar eens even de andere kant opgericht: naar Brussel. Niet dat Westernieland niet leuk is, integendeel. Maar af en toe even een ander behangetje. Verandering van spijs.

Het was er nat, sneeuwig, druilerig en heerlijk. Dat begon vrijdag al met een sneeuwwaarschuwing, gevolgd door een dooiaanval. Wij stapten lekker de TGV in. Die reed niet hard. Maar hij reed. We zoefden stil en comfortabel naar Bruxelles-Midi. Dan waan je je in een andere wereld. Overal Frans, heerlijk internationaal. Het lijkt veel verder weg dan twee uur sporen. Bonjour monsieur, merçi madame.

Alles in Brussel ademt niet-Nederland. De huizen, de kasseien, het verkeer, de winkels, de omgangsvormen en ja, de restaurants! We waren met vrienden die er thuis zijn. Dus kwamen we terecht bij de goede restaurants, de leuke winkeltjes, de goede kopjes koffie. En genoten we van iets teveel van alles. Zoals dat hoort in een bourgondisch land.

Zaterdag als bonus naar Bozart, het Museum voor Schone Kunsten. Een tentoonstelling over het werk van de schilder Lucas Cranach (1472-1553). Een van mijn absolute favorieten, samen met o.a. Albrecht Dürer en Hans Holbein. Adembenemende schilderijen. Fascinerende beeldspraken. Met helaas bijschriften die geen enkel besef toonden van wat er daar binnen die lijsten gebeurde.

Zondag terug in de trein (die ineens wel hard bleek te kunnen) beseften we tegelijk ook weer hoezeer we Westernieland misten. En toch, even een frisse neus – heerlijk!