De logeerruimte schiet lekker op. Heerlijk ingepakt in iso-dekentjes, gaten voor de stroom, bijna klaar! Ook de slaapkamer krijgt vorm: gips op de wanden, isolatie ertussen, gaten voor de stroom, gisteren is het kozijn geplaatst.

Mij viel op dat het beeld gaat kantelen: van verwachting naar werkelijkheid. Zolang iets in de maak is kun je nog helemaal verzinnen hoe het gaat worden, het kan alle kanten op. Als de afwerking nadert wordt duidelijk hoe het echt wordt. Dan is er geen mogelijkheid meer maar werkelijkheid. Dus ook een beetje afscheid nemen. Van wat óók kon.

Over een poosje is het huis af. Dan is het geworden wat het geworden is. Niet wat het ook nog zou kunnen zijn. Er is immers maar één werkelijkheid.

Natuurlijk, voorlopig kunnen we vooruit. Het huis moet af, daarna is er de entree, de veranda, dan komt de tuin met de vijver en de hagen. De oprit, de bomen, er is voorlopig genoeg te doen. Maar ik ga het nog missen, de reuring, het onderweg-zijn.

Voorlopig kunnen we vooruit. Niet alles staat in het gips, niet alles is af. Er is nog ruimte voor de verbeelding.