Zondag kwam Klaas. Klaas ontwerpt tuinen. Tuinen in landelijk gebied, waarbij de historie van het pand een belangrijke rol speelt. We hebben gevraagd of hij komt kijken. Voor een aantal stukken van de tuin hebben we wel een idee. Maar hoe vat je alles samen? Hoe komt er een lijn in? Hoe zeg je in één zin waar de tuin over gaat? Vandaar Klaas.

Klaas steekt een sigaar op en loopt een rondje. En dan aan de koffie. Liefde, zegt hij, dat is een thema. Liefde voor planten. Sjoerd en ik kleuren een beetje. Ja, daar heb je gelijk in. En hij steekt van wal: zichtlijnen, grote gebaren, niet te benauwd. Moeten we de geschiedenis van het gebouw eren? Waar is dan het schoolplein? En wat is dat met die kunst, is dat abstract of figuratief? En vaste planten, daar bemoei ik me niet mee, dat kunnen jullie prima zelf. Koekje, tweede bakje, weer een sigaar.

We willen onze ideeën ook graag uitleggen, dus lopen we een rondje samen. En hij gaat ons ook snappen. Vindt de plannen soms wat rommelig maar sluit mooi aan. Geeft tips, maakt schetsen. De tijd vliegt. Ruim twee en half uur later laat hij ons achter op de Oelesprong. Leeg en vol tegelijk.

Onderweg naar Amsterdam is het één doorlopend gesprek. Over wel en niet, over ja maar, en hoe dan wel. Klaas zegt dit, en vind jij dat ook. Het draait en kolkt en loopt bijna over. Klaas heeft gedaan wat hij moest doen: de boel op de kop, nieuwe zichtlijnen. Sjoerd is er draaierig van.

De week in, afstand. En dan opnieuw kijken. Een beetje van Klaas, een beetje van ons. Tot het weer van ons wordt.