In het boek van de Psalmen (Psalm 122) staat een prachtige toepasselijke regel: ‘Hoe sprong mijn hart hoog op.’ Van blijdschap, neem ik aan. Gisteren sprong mijn hart hoog op. De vloer is gestort en gevlinderd en hij is prachtig!

Zes uur op, zeven uur de pomp, half acht de mannen en het beton, vijf over elf gingen ze en was het storten klaar. Gesmeerd, zogezegd.

Kees kwam om twee uur vlinderen. Grote machines met staalplaatjes eronder, slingerend en draaiend als een kermisattractie. In de loop van de middag kwamen en gingen er wat mannen en om half een kon ik rustig gaan slapen, de mannen maakten het laatste stukje af. Erg laat is het niet geworden. De overlast voor de buurt viel dus ook erg mee.

Vanochtend: voor de deur de laarzen uit. Op sokken, voorzichtig, als op nieuw ijs. Een teen, een voet, stapje, lopen, het houdt! Natuurlijk houdt het, het is beton. Wat gisteren nog een wirwar van wapeningsnetten en plastic buizen was is nu een gestrekte ruimte. En de zichtlijnen zijn geweldig mooi! Dat kun je bedenken maar je ziet het pas als het echt zo is. En het is warm. Het drogen veroorzaakt warmte. Alsof de verwarming het al doet.

Sjoerd was er niet bij. Ik mailde wat foto’s en zijn hart sprong hoog op. Van blijdschap.